เสียงปืน..กับเป้าหมายทางการศึกษา

            เสียงผู้คนอพยพ...หนึ่งในจำนวนนั้นมีเราด้วย...ใครจะชอบเสียงปืน..เสียงระเบิด...เสียงเครื่องบินนานาชนิดที่บินเวียนวนอยู่.....ชีวิตต้องรักษาทุกคน  แต่รักษาเพื่ออะไร...ถ้าไม่ใช่เพื่อเป้าหมายทางการศึกษาที่ทุกวันนี้เราต้องสอนกันท่ามกลางเสียงปืนที่อยู่รอบข้าง....วันดีคืนดีไม่ทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้น....ภาพที่มองเห็น...เป้าหมายที่สำคัญ...พ่อแม่ไม่อยากให้ลูกมาโรงเรียน..ด้วยความเป็นห่วงในชีวิตของเด็ก ๆ....เมื่อมาเรียน...ได้เป้าหมายตรงที่..สอนไม่เต็มวันต้องเอาเวลาไปเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ที่สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา...ทั้งกับนักเรียน..กับคณะครู...เราก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน..จริงไม๊....ฝ่ายตรงข้ามส่งเสียงปืนก็ย่อมมีเป้าหมายของเขา....เสียงปืนของเราก็มีเป้าหมายได้ต่าง ๆ นานา....แต่ท่ามกลางเสียงปืนเช่นนี้เป้าหมายทางการศึกษาจะอยู่ตรงไหน...ท่ามกลางความตระหนกตกใจของครู..ผู้สอน...นักเรียน..ผู้เรียนที่เรียนแบบไม่มีสมาธิ...ไม่มีความสุขเลย...เวลาที่เขาเคยเล่นกลางแจ้งซึ่งเป็นวิชาสร้างปฏิสัมพันธ์ทางสังคมมนุษย์..เป็นพื้นฐานการใช้ชีวิต...มีเวลาน้อยลง ๆ ...ตามสถานการณ์...สงสารเขาจัง...เรียน...เล่นไม่เต็มที่.....หากการศึกษามีความมหัศจรรย์อยู่บ้างก็อยากจะภาวนาให้...เสียงปืนจงเป็นเสียงของการสนทนาที่ดีต่อกัน...เปลี่ยนเป้าหมายของการรบราฆ่าฟัน...เป็นเป้าหมายในการสร้างมิตรไมตรี..สร้างคุณภาพทางการศึกษาร่วมกันจะดีกว่า...แล้วเปิดเทอมหน้าโรงเรียนข้าพเจ้าต้องรองรับการประเมินภายนอกรอบสาม....ถามว่าท่านผู้ประเมินจะยึดค่าเฉลี่ย...หรือการผ่านเกณฑ์มาตรฐาน.....หรือเกณฑ์ตามสถานการณ์.....ถ้าเป็นเกณฑ์หลังสุดเราเตรียมการเรียบร้อยแล้ว...และเชื่อมั่นว่าผ่าน..แน่นอน!.......ถ้าเป็นเกณฑ์อื่นเราต้องพัฒนากันขนานใหญ่ว่าเป้าหมายทางการศึกษาเราต้องยึดปลายเสียงปืนที่ดังสนั่นจุดไหนกันแน่...เราเดาไม่ถูกเพราะมีมากเหลือเกินและมีอยู่ตลอดเวลา...เราไม่มีจิตใจที่นิ่งพอจะค้นหาจุดที่แท้จริงได้....เพราะเสียงปืนกับเป้าหมายทางการศึกษาไปด้วยกันไม่ได้เลย.....พระเจ้า!